OCHRONA I RESTYTUCJA GÓRSKICH I PODGÓRSKICH LASÓW ŁĘGOWYCH

Abstrakt

Na strukturę i roślinność górskich lasów łęgowych największy wpływ wywiera woda przepływowa rzek. Szybkość i zmienność amplitudy górskich pływów determinuje dynamizm i otwartość zbiorowisk nadrzecznych. Dzięki temu łęgi górskie należą do najbogatszych i najbardziej zróżnicowanych florystycznie zespołów leśnych. Niewielkie znaczenie produkcyjne, przy dużej roli pozaprodukcyjnej predystonuje te zbiorowiska do grupy chronionych w sieci Natura 2000.

Fot. Ewa Dudzińska-Szybowska San pod rezerwatem "Sobień"

Abstract

Riparian forest structure and vegetation are create mainly by the open fluvial water, fast and changeable in the mountains. Dynamics and open access are significant river banks communities attributes. Rich and various riparian forests vegetation includes the jingsaw of herby, stony, woody and others habitats species. Production value for Polish National Forests is minimal, but non-production importance of mountain alder association is large. They are protect with Natura 2000 programme.

Fot. Tadeusz Kapłon-Rybski Osława w Zagórzu

Wstęp

Strukturę i profil roślinny lasu nadrzecznego kształtują przede wszystkim wody powierzchniowe, w warunkach górskich często o dużej szybkości i amplitudzie wahań sezonowych przepływu. Determinują one charakterystyczne cechy zbiorowiska, z których najbardziej znamienne są dynamizm i otwartość. Roślinność łęgu stanowi mozaikę komponentów wielu siedlisk; ziołorośli, żwirowisk, mezofilnych lasów, czy nawet flory ruderalnej i segetalnej. Znaczenie produkcyjne lasów łęgowych w gospodarce Lasów Państwowych na terenach górskich jest praktycznie żadne, choćby ze względu na niewielki areał zajmowanych przez nie siedlisk. Łęgi te mają jednak bardzo duże znaczenie pozaprodukcyjne; w warunkach górskich na pierwszy plan wysuwa się stabilizacja koryt oraz zapobieganie erozji, równie ważna jest regulacja stosunków wodnych i absorbcja opadów. Nie mniej istotne znaczenie, również na niżu, ma wysoka różnorodność flory i fauny zbiorowisk nadrzecznych, a także ich rola jako korytarzy ekologicznych. Lasy łęgowe w europejskiej sieci Natura 2000 zaliczono do typu siedlisk priorytetowych, co oznacza, że kraje członkowskie Wspólnoty są zobligowane do prowadzenia wobec tych zbiorowisk właściwych działań ochronnych. W przypadku lasów nadrzecznych działania takie w zasadzie mogłyby polegać na zaniechaniu regulacji koryt i rozsądnych inwestycjach hydrotechnicznych. Wobec wysokiego dynamizmu zbiorowiska te mają dużą zdolność regeneracji, nie wymagają kosztownych zabiegów i stosunkowo szybko wracają do stanu naturalnego.

Fot. Bartek Grudziński Torowisko nad Górną Solinką w Moczarnem - ochrona ścisła BdPN

Specyfika górskich zbiorowisk nadrzecznych

W warunkach górskich występowanie roślinności nadrzecznej zależy w dużej mierze zarówno od warunków geomorfologicznych terenu, jak i bezpośredniej antropopresji. Doliny cieków wodnych zazwyczaj są wąskie, odgrodzone wyniesieniami i charakteryzują się znacznymi spadkami podłużnymi. Zbiorowiska żwirowiskowe zasiedlają jedynie wąskie pasy po obu stronach cieku wodnego, zwykle szersze po wewnętrznej stronie łuku rzeki. Dodatkowo, skromna przestrzeń, która jest dogodna do zagospodarowania spowodowała, że wzdłuż rzek poprowadzono ciągi komunikacyjne i rozwinęły się osady ludzkie. Z natury zajmujące niewielką powierzchnię aluwia zostają więc często zepchnięte do samej strefy przypotokowej lub całkowicie przekształcone antropogenicznie.
Roślinność kolonizująca górskie kamieńce nadrzeczne należy do bardzo zróżnicowanych grup ekologicznych. Gruboziarniste i silnie szkieletowe mady inicjalne tworzą mozaikę mikrosiedlisk; od przesuszonych i silnie nasłonecznionych wysokich wałów żwirowych po zacienione zastoiska wodne. W efekcie niczym szczególnym jest bliskie sąsiedztwo higrofitów i kserofitów, gatunków cienistych lasów, jak i otwartych łąk i pastwisk. Układ ten jest niezwykle dynamiczny. Duża szybkość i amplituda wahań natężenia przepływu wody powodują częste przemieszczanie materiału skalnego i zmiany linii brzegowej, czego rezultatem bywa częściowe lub całkowite zniszczenie pokrywy roślinnej i proces kolonizacji następuje od nowa. Znaczącą cechą górskiej flory łęgowej jest więc występowanie obok siebie różnych stadiów sukcesyjnych. Na niewielkiej przestrzeni można zaobserwować łopuszyny, niskie zarośla wierzbowe, murawy nakamieńcowe i olszyny, co w połączeniu z szeroką gamą siedliskową daje niezwykłe bogactwo gatunkowe.
Czynnikiem nadrzędnym, kształtującym strukturę roślinności aluwiów jest rzeczna woda przepływowa. Brak cyklicznych zalewów, stabilizacja podłoża i akumulacja substancji organicznych w glebie powodują zanikanie zbiorowisk łęgowych, które na drodze sukcesji przechodzą w buczyny lub grądy.

Fot. Robert Mosoń Rezerwat "Przełom Osławy pod Duszatynem"

Charakterystyka górskich lasów łęgowych

Według przyjętej klasyfikacji fitosocjologicznej górskie lasy łęgowe reprezentowane są w Polsce przede wszystkim przez zespół nadrzecznej olszyny górskiej Alnetum incanae (Lüdi 1921), (Matuszkiewicz 2002). Zbiorowisko to występuje na aluwiach dużych i średnich rzek górskich w Sudetach i Karpatach w przedziale wysokości ok. 800 – 250 m. n.p.m., przy czym najbardziej rozpowszechnione jest w piętrze pogórza i niższej części regla dolnego. W wyższych położeniach flora łęgowa nie rozwija się głównie ze względu na niewielkie rozmiary cieków, a potoki otacza bezpośrednio las lub roślinność ziołoroślowa i źródliskowa. W niższych położeniach, w miarę spadku szybkości nurtu i wzrostu akumulacji drobnoziarnistych części szkieletowych w madach, olszyna ustępuje wobec łęgów wierzbowych Salicetum albo-fragilis Tx. i jesionowych Carici remotae-Fraxinetum Koch.

Fot. Bartek Grudziński Smerecki potok, po kolejnej dawce jesiennych opadów

Alnetum incanae charakteryzuje się specyficzną strukturą i fizjonomią. Drzewostan, zazwyczaj jednowiekowy w poszczególnych płatach, tworzy prawie wyłącznie olsza szara, a warstwa krzewów jest słabo rozwinięta. W dobrze wykształconych fitocenozach wyjątkowo bujne i bogate gatunkowo jest runo, zmienne w aspekcie sezonowym. W okresie letnim przeważają wysokie ziołorośla: lepiężniki (Petasites hybridus, P. kablikianus), starce (Senecio nemorensis, S. fuchsii), dzięgiel (Angelica sylvestris), podagrycznik (Aegopodium podagraria), wiązówka błotna (Filipendula ulmaria), oset łopianowaty (Carduus personata), świerząbek orzęsiony (Chaerophyllum hirsutum), rutewka orlikolistna (Thalictrum aquilegifolium), pokrzywa (Urtica dioica) i inne. Dużą frakcję, dominującą wiosną stanowią gatunki żyznych lasów: kłosownica (Brachypodium sylvaticum), kopytnik (Asarum europaeum), zawilec (Anemone nemorosa), czy też paprocie, nerecznica samcza (Dryopteris filix-mas) i wietlica (Athyrium filix-femina) (Święs 1983, Wilczek 1995, Matruszkiewicz 2002). Za gatunki charakterystyczne dla zespołu uznaje się bodziszka żałobnego (Geranium phaeum) i pióropusznika strusiego (Matteucia struthiopteris), jednak nie występują one we wszystkich, jednoznacznie określonych olszynach, z racji regionalnego rozmieszczenia lub rzadkości występowania. Niemniej, w tym przypadku, dla prawidłowego zaklasyfikowania zbiorowiska podstawą jest swoisty, ziołoroślowy profil florystyczny, drzewostan olszy szarej oraz nadrzeczne siedlisko.

Fot. Marek Kusiak Lepiężnik biały

Niestety, często spotkać można zbiorowiska przekształcone. Wynika to po części z otwartego charakteru żwirowisk nadrzecznych, dogodnych do kolonizacji przez gatunki obce, ale przede wszystkim z dostępności i intensywnej penetracji przez człowieka. Powszechne jest nielegalne pozyskiwanie żwiru i wyrzucanie śmieci, łęgi niszczone są również przez zabudowę, rekreację i wypas. W fitocenozach zaburzonych udział gatunków łąkowych i ruderalnych może dochodzić do 90% składu runa (Piątek, Pancer-Koteja 2004). Innym niekorzystnym zjawiskiem jest częste, a miejscami masowe rozprzestrzenianie się na aluwiach gatunków obcych dla flory Polski. W zachodniej części Beskidów szczególnie ekspansywne są niecierpki (Impatiens parviflora i I. grandulifera), groźny dla zdrowia barszcz sosnowskiego (Heracleum sosnovskii), winobluszcz (Partenocissus inserata) i tworzący jednolite, zwarte zarośla rdestowiec ostrokończysty (Reynoutria japonica), z kolei w Beskidzie Niskim i Bieszczadach rudbekia naga (Rudbeckia lacinata) i wykraczająca poza pierwotny, rodzimy zasięg smotrawa okazała (Telekia speciosa). Gatunki te potrafią całkowicie zniekształcić strukturę gatunkową runa, skutecznie konkurując i wypierając rodzime.

Fot. Ewa Dudzińska-Szybowska San w okolicy Leska

Znaczenie łęgów w gospodarce Lasów Państwowych

Znaczenie lasów łęgowych, jako lasów produkcyjnych jest w praktyce żadne. Zajmują one niewielką powierzchnię, zazwyczaj kilku- , kilkunastoarową, a budująca drzewostan olsza szara nie jest gatunkiem pożądanym, ze względu na niską jakość drewna i brak odpowiednich sortymentów. Podkreślenia wymaga duże znaczenie pozaprodukcyjne, istotne nie tylko dla gospodarki Lasów Państwowych. W górach na pierwszy plan wysuwa się rola przeciwerozyjna roślinności nadrzecznej i stabilizacja brzegów. W przypadku braku pokrywy roślinnej procesy erozyjne następują gwałtowniej i intensywniej nawet w czasie niewielkich wezbrań. Nie mniej istotna jest absorbcja opadów, choć w warunkach górskich często ograniczona przez ich natężenie.
Lasy łęgowe, a zwłaszcza zespół Alnetum incanae to zbiorowiska wydatnie podnoszącym naturalne bogactwo gatunkowe roślin i zwierząt okolicy. Przy zajmowanej kilkuprocentowej powierzchni, łęgi około dwukrotnie zwiększają liczbę taksonów roślin naczyniowych zalesionej zlewni (Piątek 2003). Nadrzeczna olszyna górska jest jednym z najbogatszych zbiorowisk leśnych Polski (Matuszkiewicz 2002), porównywalnym jedynie ze świetlistą dąbrową, średnio w zdjęciach fitosocjologicznych notuje się ok. 65 gatunków. Nie mniej zróżnicowany jest świat zwierząt; lasy i zarośla nadrzeczne stanowią dogodne miejsce gniazdowania licznych gatunków ptaków, a także stwarzają komfortowe warunki dostępu do wody i przemieszczania się dla dużych ssaków.

Fot. Mariusz Strusiewicz Jaleń w ekotypie karpackim

Ochrona i restytucja lasów łęgowych

Górskie lasy łęgowe, poza parkami narodowymi, dotychczas nie były podmiotem jakiejkolwiek formy ochrony celowej. Obecnie, w wyniku przyjęcia przez Polskę założeń dyrektywy ptasiej i siedliskowej w europejskiej sieci Natura 2000, zostały zakwalifikowane do tzw siedlisk priorytetowych. Oznacza to, że nasz kraj, jako państwo członkowskie UE został zobligowany do prowadzenia wobec tych zbiorowisk właściwych zabiegów ochronnych. W praktyce, wobec nadrzecznych olszyn górskich, stosowanie zabiegów ochronnych nie jest konieczne Wyjątek może stanowić zabezbieczanie populacji wybranych gatunków, występujących w tej fitocenozie, jak na przykład ma to miejsce z chronionym pióropusznikiem strusim. Do lokalnych władz należy zabezpieczanie przed niszczącymi roślinność nadrzeczną nielegalnymi działaniami typu grabież żwiru, czy tworzenie dzikich wysypisk śmieci. Zachowanie i utrzymanie łęgów w niezmienionej postaci polega przede wszystkim na zaniechaniu wykonywania zabudowy hydrotechnicznej rzek, zmieniającej jej naturalny reżim hydrologiczny. Górskie olszyny są na tyle dynamicznymi i łatwo samoregenerującymi się zbiorowiskami, że nie wymagają kosztownych zabiegów renaturalizacji, jak również koszty „utraconych korzyści” dla gospodarki ze względu wyłączenie z jakiejkolwiek formy użytkowania, są praktycznie żadne.

Fot. Robert Mosoń Wetlinka

Największym obecnie zagrożeniem dla górskich lasów łęgowych jest praktykowany w naszym kraju sposób zabudowy rzek w celu ochrony przeciwpowodziowej. Niestety, brakuje w Polsce spójnego i sensownego planu zagospodarowania otoczenia rzek w obliczu zmian klimatycznych i nasilenia się niekorzystnych zmian pogodowych. Sięga się po anachroniczne, czasochłonne i kosztochłonne koncepcje systemów dużych zapór, prostowania koryt, kaskad i stopni wodnych. Efektem jest biologiczna śmierć rzeki, erozja wgłębna i odwodnienie okolicy (Pierzgalski 1993), czego przykładem jest niemiecki Ren. Zapory nie są rozwiązaniem, podczas powodzi w 1997 r. ocalało Krościenko, a leżące niedaleko poniżej Łącko zostało zniszczone. Konieczna byłaby budowa kolejnej zapory, lub zabudowa hydrotechniczna każdego, nawet niewielkiego dopływu, który podczas intensywnych opadów może zwiększyć przepływ nawet kilkunastokrotnie, co jest nierealne. Najkorzystniejszym i racjonalnym ekonomicznie rozwiązaniem w terenach górskich, biorącym pod uwagę ochronę przeciwpowodziową, jest miejscowe wzmacnianie brzegów, budowa lokalnych, małych tam i stopni wodnych, czy zalesienie zlewni dla podniesienia jej wodochłonności, natomiast na niżu tworzenie polderów zalewowych.

Fot. Mariusz Strusiewicz Olszynka na Poharach koło Leszczowatego

Literatura:

Borysiak J., Pawlaczyk P., Stachnowicz W. 2004. Łęgi topolowe, olszowe i jesionowe. Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000, Podręcznik metodyczny, t. 5. Wydawnictwo Min. Ochr. Środ. Warszawa. s: 203-241
Matuszkiewicz J.M. 2002. Zespoły Leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa, s: 1-357
Piątek G. 2003. Charakterystyka geobotaniczna i waloryzacja florystyczna okolic Krynicy. Praca doktorska AR Kraków
Piątek G., Pancer-Koteja E. 2004. Lasy łęgowe w Pienińskim Parku Narodowym. Studia Naturae 49, s: 51-59
Pierzgalski E. 1993. Regulacja stosunków wodnych w dolinach małych rzek nizinnych. W Ochrona przyrody i środowiska w dolinach nizinnych rzek Polski (red. L. Tomiałojć); wyd Instytutu Ochrony Przyrody PAN; s:135-154
Święs F. 1983. Zbiorowiska leśne dorzecza Wisłoki w Beskidzie Niskim. Roczn. Nauk. Roln., ser. D 184, s: 1-104
Wilczek Z. 1995. Zespoły Leśne Beskidu Śląskiego i zachodniej części Beskidu Żywieckiego na tle zbiorowisk leśnych Karpat Zachodnich. Prace Nauk. Uniw. Śl. w Katowicach; 1490, s: 5-130

Fot. Marek Kusiak Kalniczka

Polecamy

Rezerwat "Olcha łęgowa w Kalnicy"

http://www.grupabieszczady.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=130&Itemid=132

Fot. Marek Kusiak Olcha łęgowa w Kalnicy"

.........

............

..............

..........